Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017

Τα κόκκινα, ροζ και γαλάζια σφυροδρέπανα της Ελλάδος


ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ είναι ιδεολογία; βόλεμα; ή επάγγελμα;

Τόσα χρόνια πίστευα ότι Αριστερός και προοδευτικός είναι κάποιος που ενδιαφέρεται για την ισότητα και την αλληλεγγύη στην κοινωνία.

ΛΑΘΟΣ!

Ο Έλληνας Αριστερός είναι κάποιος που ξυπνάει κάθε μέρα και μισεί όλους όσους έχουν κάτι περισσότερο από αυτόν.


Δεν τον ενδιαφέρει αν κάποιος του ιδιωτικού τομέα:

έχει αποκτήσει αγαθά με κόπο
είναι αυτοδημιούργητος
αν δουλεύει 14 ώρες τη μέρα ακόμη και τα Σαββατοκύριακα
αν δεν παίρνει ποτέ άδεια αλλά μόνο 2-3 μέρες τον 15Αύγουστο.

ΟΧΙ κύριοι
Θεωρεί δικαίωμά του:

να διοριστεί στο Δημόσιο, από το παράθυρο με ρουσφέτι
να πληρώνεται με τριπλάσιο μισθό από τον ιδιωτικό υπάλληλο
να παίρνει εφαπαξάρα (από τις κρατήσεις του βρε αδερφέ)
να μην κάνει ουσιαστικά τίποτε στην δουλειά του
να την κοπανάει όποτε θέλει με άγραφες άδειες
να μην έχει αγχωθεί ποτέ στη δουλειά του, τι τον νοιάζει άλλωστε
να μην μπορεί κανείς ποτέ να τον κρίνει για την δουλεία που υποτίθεται ότι κάνει
να μην μπορεί να τιμωρηθεί ποτέ για οτιδήποτε και αν έχει κάνει, ακόμη και αν κλέβει δημόσιο χρήμα

Θεωρεί δικαίωμά του να αρπάζει τον ιδρώτα από αυτούς που παράγουν και πάντα θα πρέπει να έχει και περισσότερα!

Δεν μιλάω για το 10% των Δημοσίων Υπαλλήλων που πραγματικά εργάζονται με φιλότιμο.
ΟΧΙ 

Μιλάω για όλο το κηφηναριό που βρίσκεται κρυμμένο σε γραφεία στους δήμους, στις πρώην Νομαρχίες, στις περιφέρειες, στις Δημοτικές επιχειρήσεις, στις χιλιάδες απίστευτες υπηρεσίες, στις ΔΕΚΟ κλπ. κλπ

Όλοι αυτοί κάθε μέρα αναπτύσσουν θεωρίες αριστερής π@π@ρολογίας και μπουρδολογίας για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στην κοινωνία, λέγοντας ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια με όσα έλεγαν τα βολεμένα μέλη της κομματικής Νομενκλατούρας στις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Γιατί και στα χρόνια του κομμουνισμού κάποιοι περνάγαν ζάχαρη σε αυτά τα κράτη.

Δυστυχώς το ακόμη χειρότερο από όλα, είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε μόνο κόκκινα και ροζ σφυροδρέπανα, αλλά και γαλάζια σφυροδρέπανα. 
 


Προσωπικά απορώ με τη στάση των "θεσμών"

Ενώ οργιάζει η κρατική σπατάλη (διορισμοί, "μονιμοποιήσεις", διασπάθιση πόρων, βλ. "μεταναστευτικό"), οι "θεσμοί" ενδιαφέρονται (ή ανέχονται ως "ισοδύναμα") την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών της παραγωγικής οικονομίας, τη μείωση του αφορολόγητου, την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά (που αποδυναμώνει την ανταγωνιστικότητα των τουριστικών επιχειρήσεων), ενώ κάνουν γαργάρα το όργιο των διορισμών...

Πολύ περίεργη αυτή η στάση των "θεσμών", που υποτίθεται πως ενδιαφέρονται για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, την ίδια στιγμή που συνυπογράφουν την εκτέλεσή της...

Πολύ περίεργη...


Μια χαρά το έχουν στήσει το σύστημα οι απ' έξω.

Ελέγχουν τη χώρα μέσω των ΔΥ και συνταξιούχων, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις.

Τα λεφτά που στέλνουν, για να κρατηθεί η χώρα όρθια, επιστρέφουν στις χώρες τους, αφού τίποτα δεν παράγεται κι όλα αγοράζονται απ' έξω...

Τί ωραία, τί καλά...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δυστυχως δεν ειναι τοσο αστεια τα πραγματα αλλα πολυ πιο σβαρα με τον καρκινο της αριστερας και αναρχοκομουνισμου που εχουμε μπλεξει....
δειτε εδω

Ο μαρξισμός διδάσκει ότι στην κοινωνία διεξάγεται ένας αδιάκοπος αδυσώπητος και προαιώνιος πόλεμος: «η πάλη των τάξεων». Κάθε άνθρωπος, είτε το θέλει, είτε όχι, ανήκει σε μια τάξη. Και κάθε τάξις, είτε το θέλει είτε όχι, βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο εναντίον των άλλων τάξεων. Έτσι, κάθε άνθρωπος, αφού ανήκει σε μια τάξη, αντικειμενικά, έστω και αν αυτό δεν το έχει κατανοήσει υποκειμενικά, βρίσκεται σε πό­λεμο με τις άλλες κοινωνικές τάξεις δηλ. σε αγώνα αλληλοεξοντώσεως προς τους συνανθρώπους του.

Μια έκφραση αυτού του πολέμου των τά­ξεων κατά τους μαρξιστές είναι και η Πολιτική. Αυτή, για τους κομμουνιστές δεν είναι αντιπαράθεση διαφορετικών λύσεων για τα προβλήματα πού αντιμετωπίζει ένα έθνος, ούτε μία επιλογή από μέρους τού λαού εκείνων ποΥ νομίζει ότι είναι ικανοί να τον κυβερνήσουν. Είναι ένας πόλεμος εξοντώσεως μεταξύ αντίπαλων τάξεων. Κύριο όπλο αυτού τοΥ πολέμου είναι η Προπαγάνδα. Κάθε άνθρωπος, κατά τον μαρξισμό, μετέχει στον ταξικό πόλεμο. Δεν υπάρχει κανείς που να μη δρα πολιτικώς, γιατί δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη πράξη που να μην έχει και πολιτική σημασία.

Αφού λοιπόν, κάθε πράξη μας έχει οπωσδήποτε και πολιτική ση­μασία, αυτό θα πει κατά τους κομουνιστές, ότι κάθε πράξη μας έχει και προπαγανδιστική σημασία. Με τα λόγια μας, με την εργασία μας, με την δημόσια αλλά και με την ιδιωτική μας ζωή, κάνουμε πολιτική, κάνουμε Προπαγάνδα, γιατί όλες αυτές οι ενέ­ργειες μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, εντάσσονται μέσα στα πλαίσια του «κοινωνικού πολέμου», της «πάλης των τάξεων».

Αφού ο πόλεμος των τάξεων είναι μόνιμος και η κυριότερη εκδήλωση του, η Προπαγάνδα, είναι επίσης ένα μόνιμο φαινόμενο της ανθρώπινης κοινωνίας. Όποιος λοιπόν δεν ασκεί την Προπαγάνδα παρά μόνον ευκαιριακά, σε πολλές περιπτώσεις αφήνει τον εχθρό του να τον βάλλει χωρίς να άπαντα στα πυρά του. Άρα, χάνει την μάχη. Κάθε παράταξη, κάθε τάξη, κάθε κόμμα, κάθε οργάνωση και κάθε άνθρωπος που εντάσσεται σε ένα κίνημα, οφείλουν να διεξαγάγουν την Προπαγάνδα όχι ευκαιριακά, αλλά μονίμως.

Ανώνυμος είπε...

«Στην Προπαγάνδα δεν υπάρχουν ήμερες αργίας» διδάσκουν στις σχολές Προπαγά­νδας των κομμουνιστικών χωρών. Η Προπαγάνδα δεν ξέρει ούτε δια­κοπές, ούτε εορτές, ούτε Κυριακές. Γίνεται παντού και πάντα. 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Η Προπαγάνδα είναι ένας μόνιμος θεσμός του κομμουνισμού. Πριν από αυτόν διεξαγόταν ευκαιριακά. Με τον κομμουνισμό, για πρώτη φορά στην Ιστορία, η Προπαγάνδα έγινε ένας σταθερός, μόνιμος θεσμός, ένα συστατικό στοιχείο της κοινωνίας.

Το παράδειγμα του κομμουνισμού, το μιμήθηκε με επιτυχία και ο φασισμός.

Ο τύπος του κομμουνιστή: Ό κομμουνιστής είναι υποχρεωμένος να έχει πάντα υπ” όψη του την «πολιτική» δηλ. την προπαγανδιστική πλευρά κάθε πράξεώς του. Και οφείλει να προσέχει, ώστε οι πράξεις του να είναι τέτοιες ποΥ να ωφελούν προπαγανδιστικά το κόμμα του. «Μη ξεχνάς ποτέ σου ότι είσαι κομμουνιστής». Αυτό το σύνθημα είναι μΙα βασική εντολή κάθε Κ.Κ. προς τα μέλη του. Η εντολή σημαίνει για τον κομμουνιστή ότι παντού και πάντα, στη δουλειά, στο καφενείο, στο λεωφορείο, στην εκδρομή, στον κινηματογράφο, όταν εργάζεται, όταν διασκεδάζει, όταν κουβεντιάζει, οφείλει, είτε με τα λόγια είτε με τα έργα του, γενικά με την όλη συμπεριφορά του, να κάνη Προπαγάνδα για το κόμμα του.

Από αυτήν την σκοπιά πρέπει να βλέπει και να καθορίζει τον τρόπο με τον όποιο εργάζεται, ντύνεται, διασκεδάζει και γενικά τον τρόπο με τον όποιο ζει. Έτσι, ο κομμουνιστής, δεν μπορεί λ.χ. να ντύνεται σύμφωνα με την δυτική μόδα, να πηγαίνει στην εκκλησία, να χορεύει αμερικάνικους χο­ρούς, να λατρεύει την τζαζ, να διαβάζει αστυνομικά μυθιστορήματα ή να παντρευτεί μια αστή, διότι οι τέτοιες ενέργειες, ασυμβίβαστες προς εκείνα που διδάσκει και προς τον τρόπο ζωής που θέλει να επιβάλει το κόμμα του, θα είχαν ένα προπαγανδιστικό αποτέλεσμα δυσμενές γι» αυτό.

Άλλωστε, ο κομμουνιστής, από την ώρα που γίνεται πραγματικά τέτοιος, παύει να ανήκει στον εαυτό του. Δεν είναι πια ένας ιδιώτης. Είναι ένας στρατιώτης που υπηρετεί το κόμμα του. Σ” αυτό ανήκει. Η θητεία του κρατά όσο και η ζωή του – εκτός αν παύση να είναι κομμουνιστής. Δεν δικαιούται να έχει ατομική ζωή, οντότητα, σκέψη, ύπαρξη. Όλα του τα δικαιώματα τα παραδίδει εν λευκώ στο κόμμα. Κάνει μια ολική και οριστική απαλλοτρίωση δικαιωμάτων και προσωπικότητας, προς όφε­λος του κόμματος του.

Δεν δικαιούται λ.χ. να διάλεξη τον τόπο της δια­μονής του. Θα ζήση εκεί όπου τον χρειάζεται το κόμμα. Δεν μπορεί να αλλάξει δουλειά. Θα εργάζεται εκεί όπου τον θέλει η κομματική οργάνωση. Δεν επιτρέπεται να παντρευτεί χωρίς το κόμμα να του δώσει την σχετική άδεια. Δεν έχει το δικαίωμα να διαλέξει την σύζυγο του, αν δεν την εγκρίνει το κόμμα. Ο κομμουνιστής βρίσκεται παντού και πάντα σε υπη­ρεσία. Ποτέ του δεν έχει άδεια. Όπου κι αν είναι, ότι κι αν κάνη, υποχρεούται να εργάζεται για τον κομμουνισμό. (τα ίδια ισχύουν και στον φασισμό)

Η γνώσις αυτού τού γεγονότος, αποτελεί στοιχείο απαραίτητο για την κατανόηση του κομμουνισμού, ο όποιος δεν είναι μόνο ένα κίνημα, μία ιδεολογία ή ένα σύστημα, άλλα επίσης και ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, μιά ειδική νοοτροπία, μία ιδιάζουσα ψυχολογία. Ο κομμουνιστής, δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που έχει άλλες απόψεις και πιστεύει σε άλλες ιδέες. Είναι προ πάντων ένας άνθρωπος με ριζικά διαφορετική νοοτροπία, με άλλο τρόπο σκέψεως, με δική του ψυχοσύνθεση.

Ανώνυμος είπε...

Γι’ αυτό, πολλές φορές, οι αντιδράσεις του είναι αντίθετες από εκείνες των άλλων ανθρώπων. Και είναι σφάλμα να προβλέπουμε τις ενέργειες των κομμουνιστών με βάση το τι θα κάναμε εμείς στην θέση τους. Ό κομμου­νιστής θα κάνει εκείνο που του επιβάλλει η δική του ψυχοσύνθεση. Για να μπορούμε λοιπόν να προβλέψουμε σωστά τις ενέργειες και τις αντιδράσεις του, για να τον αντιμετωπίσουμε με τον ορθό τρόπο, πρέπει να με­λετήσουμε την ψυχολογία του και να διεισδύσουμε όσο γίνεται πιο βαθειά στον τόσο ξένο και παράδοξο για ένα ελεύθερο άνθρωπο ψυχικό κόσμο του εθελόδουλου.

Η αρχή «παντού και πάντα» είναι βασική για την κομμουνιστική Προπαγάνδα. Η σημασία που της δίνουν είναι τόσο μεγάλη, ώστε συχνά, οι κομμουνιστές φθάνουν στο σημείο να λένε ότι «ό άνθρωπος εί­ναι ζώο πού κάνει Προπαγάνδα».Φυσικά αυτός ο ορισμός είναι υπερβολικός, αλλά δείχνει την σημασία που αποδίδουν οι κομμουνιστές στην Προπαγάνδα, σε σημείο που μπορούμε να πούμε, χωρίς υπερβολή, ότι ο κομμουνιστής είναι ένας άνθρωπος που κάνει Προπαγάνδα:

Η κάλυψη της Αγκιτάτσιας: Πολλές φορές η μονίμως διεξαγομένη κομμουνιστική Αγκιτάτσια δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή από τους πολλούς, γιατί συχνότατα, δεν είναι άμεση, άλλα έμμεση. Άλλωστε η Αγκιτάτσια, όπως αναφέραμε, δεν αποβλέπει άμεσα στον ιδεολογικό προσηλυτισμό, αλλά στην ζύμωση.

Κατά συνέπεια, η Προπαγάνδα των κομμουνιστών δεν παίρνει πάντοτε τη μορφή του ανοικτού προσηλυτισμού στις ιδέες τους. Συνήθως έχει τη μορφή της εκδηλώσεως μιας γενικής δυσαρέσκειας ή της διεκδικήσεως ενός κοινού αιτήματος. Έτσι, συμβιβάζεται και εναρμονίζεται με το «κοινό» αίσθημα», συμβαδίζει μαζί του. Γι” αυτό, δεν δίνει την εντύπωση της Προπαγάνδας, αφού παίρνει την μορφή της εκφράσεως ενός γενικού αισθή­ματος. Η κομμουνιστική Προπαγάνδα, με λόγια, μεταμφιέζεται σε μία έκφραση της Κοινής Γνώμης . Ένα παράδειγμα :

Πολύς κόσμος είναι μαζεμένος στη στάση του λεωφορείου. Κάνει πολύ ζέστη ή βρέχει. Το λεωφορείο αργεί να έρθει ή περνά γεμάτο χωρίς να σταθεί. Μαζί με τον άλλο κόσμο περιμένει και ένας κομμουνιστής. Όλοι, όσοι περιμένουν, είναι δυσαρεστημένοι, εκνευρισμένοι. Σε μια στιγμή, ο κομ­μουνιστής αρχίζει να διαμαρτύρεται υψηλόφωνα για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση, να εκφράζει την γενική δυσφορία, την οποία εντέχνως στρέφει εναντίον του αστικού κράτους χωρίς να εκδηλώσει ανοιχτά τα φρονήματα του.

Ο κόσμος που τον ακούει συμφωνεί μαζί του. Έτσι, δεν έχει το συναίσθημα ότι είναι στόχος Προπαγάνδας. Εάν ο κομμουνιστής αγκιτάτορας κρίνει ότι το περιβάλλον το επιτρέπει, μπορεί να προχωρήσει και περισσότερο «πολιτικοποιώντας» το θέμα του. Άπειρες είναι οι ευκαιρίες που προσφέρονται από την καθημερινή ζωή στον κομμουνιστή για να κάνη την Αγκιτάτσια του

Δημοσίευση σχολίου